Kagami's penthouse

Kagami stak haar vingers in haar oren en begon hard te zingen. 'Lalalalalaaaaa! Ik kan je lekker toch niet horen! Lalalalalalaaaaa!' riep ze de hele tijd opnieuw en liep rondjes door haar kamer.
Ze verstond het gewoon niet. Ze wilde het ook helemaal niet verstaan. Het enige wat ze kon verstaan was haar naam en dat was in haar ogen eigenlijk al te veel. Ze was benieuwd of hij haar zou geloven of niet. Zou hij erin trappen? In die goeie ouwe truc die ze ook altijd bij haar ouders flikte als ze iets niet wilde doen. Zou hij nog steeds zo goed werken als vroeger? Vurig hoopte ze van wel, maar ze betwijfelde het. Met Akira wist je het namelijk nooit helemaal zeker.

De stilte die opeens achter de deur kwam was oorverdovend. Heel even leek het voor eeuwig te blijven deuren maar het werd vebroken door een zacht gekraak aan het sleutelgat. Ijs verspreide zich over heel het oppervlak. Niet veel later hoorde je een geweerschot dat het slot openbrak met gemak. 'Kagami, je kunt niet zingen, je klinkt net als een een jankende hond' Hij duwde de deur met zijn voet open aangezien hij nog altijd in zijn beide handen zalm vast hield. Hij slurpte de zalm droogjes op en greinsde daarna breed. verse vis smaakte nog altijd het best vond hij.

Kagami draaide zich met een sprong om en ging in een mislukte kraanvogel houding staan. 'Leave the room...' siste ze met een slangachtige toon. Even kneep ze haar ogen vijandig tot spleetjes en bleef hem een aantal seconden zo strak aankijken. Maar daarna verveelde ze zich weer, dus richtte ze haar blik weer op iets anders, iets wat interessanter zou zijn dan Akira. Maar wat er op het moment interessanter was, wist ze even niet. Toch vertrouwde ze het niet. Waarom was hij opeens in haar kamer? Dat kon gewoon niks goeds betekenen.

Hij strekte zijn armen uit waardoor de lappen zalm in zijn handen heen en weer bengelde. 'vervang de vullingen van je bh die je nu aan hebt door dit' Hij glimlachte en keek haar speels aan. Rouwe vis in haar bh die al na een paar minuten zou beginnen stinken door haar lichaamswarmte. Ze mocht kiezen, of wel stinken en flubberige lappen vlees aan haar tieten of wel weigeren.

Kagami haar mond viel bijna open toen ze die woorden door haar hoofd kon horen echoën. Waar haalde hij die zieke ideetjes in godsnaam vandaan!? Was er een site voor waar allemaal van zulk soort zieke ideeën op stonden? Haalde hij ze daar vandaan?
'Ben je ziek in je hoofd of zo!? Goed, streep die laatste maar weg, maar ik ga NIET zoiets zieks doen, bekijk het maar!' riep ze kwaad en stampvoette er zelfs bijna bij. Jammer dan van die laatste kans. Maar anders zou ze hem toch wel weer verspelen.

Akira glimlachte vals. Valser dan normaal. Rustig legde hij de zalmen aan de kant. Hij stak zijn handen in zijn zakken en liep doods kalm naar haar toe. Zijn blik was nutraal maar zijn ogen waren leeg en onleesbaar. 5 cm voor haar bleef hij staan en bleef haar in de ogen aankijken. 'besef je eigenlijk wel wat je nu hebt gedaan?' Lichtijes boog hij voorover tot waneer zijn gezicht naast het hare was en beet in haar oorlel om vervolgens er zachte woordjes in te fluisteren. 'het kleine beetje dat je veiligheid gaf voor mij, je had beter moeten weten Kagi-chan' De valse grijns kwam weer op zijn gezicht en zijn rechter hand gleed voorzichtig weer terug uit zijn broekzak.

De koude rillingen liepen bij Kagami over haar rug naar boven en weer terug naar beneden. Ze zag zoiets aankomen, maar waarom vond ze het dan nog steeds zo overdonderend? Hij had dit allemaal van te voren al bedacht. Hij had het in zijn hoofd al bedacht dat wanneer ze 3x geweigerd had, hij dan echt zou toeslaan. En nu? Nu kon ze alleen maar wensen voor genaden en hopen dat die overgebleven 22 uur minder erg werden dan dat ze zou denken.
Bij het voelen van de beet deed ze geschrokken een grote stap achteruit en keek ze hem wantrouwend aan. Wat nu? Wat zou zijn volgende stap worden? Terwijl ze daarbij na dacht, liep ze langzaam net zo lang achteruit tot ze met haar rug tegen de muur aan stond.

Akira bleef ongeveerde zelfde afstand houden wanneer zij naar achter stapte. Beide handen plaatste hij naast haar hoofd en legde de zijkant van zijn neus tegen de hare en sloot voor heel even zijn ogen. 'Kagami.. als je die ene weigering nog had...' Voorzichtig trok hij zijn gezicht weer weg en legde zijn hand op haar wang. 'had je die dan nu gebruikt?' Voorzicht en op een tedere manier gleed hij met zijn hand naar beneden naar haar hals waar hij met zijn vingertoppen zachtjes haar hartslag voelde. Het sloeg hard en rap na elkaar waardoor hij zachtjes glimlachte. Weer liet hij zijn hand naar beneden glijden en liet hem rusten op haar borstkas, net niet op haar hals net niet op haar boezem. Hij wachte af op haar antwoord en zweigde.

Kagami keek hem strak aan, alsof ze naar een wit beeldscherm keek. Toch kon je in haar ogen woede, met een lichte angst zien. Ze werd hier zo nerveus van. Je wist nooit zeker wat Akira zou gaan doen. Wat was het hem juist. Ze was bang voor het onbekende. Ze werd onzeker van het onzekere.
'Ik zou die weigering eigenlijk gebruikt moeten hebben om jou uit mijn buurt te houden, maar dat ging helaas niet,' siste ze en keek hem vijandig aan. Kwaad en nijdig greep ze zijn pols vast en sloeg ze zijn hand weg van haar lichaam. Waarom stond hij zo dichtbij haar? Alsof ze niet al onzeker genoeg was.

Akira greinsde speels toen ze hem weigerde, draaide daarna vlot zijn pols om en greep die van Kagami. Met een snokje trok hij aan haar waardoor ze tegenhem aanbotste en hij zijn arm om haar middel legde terwijl hij oogcontact bleef houden. Hij liet haar pols los en pakte haar hand en andere hand. Met ijs maakte hij handboeien om haar polsen achter haar rug waardoor haar bewegingsmogelijkheden meteen verminderde. Hij plaatste zijn linkerhand op haar zij en zijn rechter hand weer terug op haar borstkas. Met de rug van zijn vingers streelde hij haar bloote huid. Zijn poes lieve glimlach verdween en de speelse twinkeling verscheen weer in zijn ogen. Vanuit zijn mouw liet hij een kakkerlak recht in haar boezem lopen die meteen als een gek onder haar kleren begon rond te koersen. Hij zette snel een aantal stappen naar achter en glimlachte zijn tanden bloot.

Van de eerste aanraking van de harige pootjes van de kakkerlak kreeg Kagami kippenvel. Koude rillingen liepen over haar rug en haar lichaam maakte door bepaalde zenuwen schokkende bewegingen. 'Waaaaheee,' zei ze geschrokken en voelde precies waar dat beest op het moment liep.
Snel liet ze het ijs smelten door haar vlammen en stak ze haar hand uit, waarna de kakkerlak uit haar mouw over de rug van haar hand kroop. Daar bleef hij stilzitten. Snel liep ze naar het raam, schoof hem een stukje open en liet hem zo naar buiten toe lopen. Toen hij buiten was, schoof ze het raam weer dicht, maar bleef ze even naar buiten kijken. Als ze nu een blik op Akira zou richten, zou ze hem waarschijnlijk aanvliegen, of erger...

Akira schoot meteen in de lach toen Kagami een kreet had uitgeslaan. Ze had waarschijnlijk gedacht dat hij haar zou willen ontmaagden of iets dergelijks. nee, zo ziek persoon was hij nu ook weer niet ookal klonk het aan lokkelijk. (de combinatie tusse akira en tristen daarintegen >=3)
Hij ging al lachend de kamer uit en liet Kagami even afkoelen. Dat zou ze wel nodig hebben. Misschien gunde hij haar wel een uurtje rust ofzo maar dat leek wel zeer lang in zijn ogen... misschien een half uurtje...

Toen Akira de kamer uit was gelopen, liep Kagami naar haar bed en liet ze zich achterover op haar rug vallen. Een harde plof werd hoorbaar, samen met een diepe zucht die Kagami uit haar mond liet ontsnappen. Op zich viel dat nog aardig mee. Ze had wel iets ergers verwacht. Als dit de hele dag zo door zou gaan, zou ze het wel zonder veel moeite overleven. Maar Akira kennende...
Wat zou hij nu eigenlijk aan het doen zijn? Toch niet haar hele huis over hoop gooien hé? Ze had alles net opgeruimd. Dan kon ze straks zeker weer opnieuw beginnen met haar favoriete klusje. NOT!

Een uur later hing Akira met zijn armen over Kagami haar schouders en sleepte achter haar aan. 'neeeeee, Kagaaaaamiii... ik verveeeeeel meee' Hij klaagde kattig en liet zijn staart verveelt achter zich slepen. Daarnet had hij het gewaagd om naar buiten te lopen in volle zon maar was meteen terug naar binnen gevlucht. Het moest, maanden, misschien zelfs jaren geleden geweest zijn dat hij de zon hier had gezien en was even er helemaal niet goed van geworden. Een halfuur lang had hij misselijk op de zetel gelegen en jammerend in zijn kussen liggen kreunen. In het bos waren de kruinen van de bomen te verstregelt met elkaar om ook maar een beetje zonlicht door te laten. Hij snapte niet waarom hij zo misselijk was geworden. De sfeer buiten was gewoon te overweldigend. In een halfuur tijd waren de mistige wolken verdwenen en had de felle zon hun plaats ingenomen. De mensen hier leken echt enorm blij met de vervloekte vuurbal zijn komst. Alsof ze het nog nooit hadden gezien. Stiekem herinnerde Akira zich aan vroeger hoe hij de onderbroeken van Kagami en Kyoko had gestolen en ze had uitgedeeld aan de jongens van hun school. Spontaan begon hij te glimlachen en zijn staart zwiepte al wat levendiger heen en weer.

Geïrriteerd liet Kagami zich meeslepen. 'Dan ga je iets doen. Ga naar buiten of zo, waar ik geen last van je heb,' zei ze geërgerd en trok zich los. Wat zou dat fijn zijn zeg... als Akira weg zou gaan voor de rest van de dag. Dan zou ze weg gaan uit huis en zich ergens diep in een schuilkelder verstoppen met haar Ipod of iets dergelijks, zodat ze in elk geval geen last van hem zou hebben en die 24 uur zo voorbij zouden zijn. Maar helaas...
'Wat doe je dan eigenlijk de hele dag als je alleen bent, op proberen te moorden na dan.'

Akira greinsde bij de gedachte wat hij meestal deed. 'ghéghéghé, weet je zeker dat je dat wilt weten' Opeens schoot er zich iets te binnen dat hij wilde weten. In het woud was er een demon meisje dat echt héééél harig was op haar borstkas. Zou Shimara ook zo harig zijn? Hij legde zijn arm over haar schouder en trok met zijn andere hand haar schirt naar voor waardoor hij recht naar haar borstkas kon kijken. 'hé, jij hebt haarloze tiete!' Eigenlijk had hij zo wel een voorgevoel dat ze geen haar op haar tieten had maar je kon maar nooit zeker weten.

Kagami bleef even geruisloos zo staan, omdat het nog niet helemaal goed tot haar door drong wat er nu allemaal gebeurde. Maar toen het wel goed tot haar door drong, werd ze knalrood. Dat was haar eerste reactie. Niet zo een slimme of snuggere, maar die zou later komen.
'WAT BEN JE IN GODSNAAM AAN HET DOEN!?' riep ze kwaad uit, waarna ze hem een harde kaakslag verkocht met haar vuist en hem een stuk naar achter lanceerde. Zij zelf deed ook een paar snelle en vluchtige stappen achteruit.
Harig? Waar sloeg dit allemaal op? Waar haalde dat joch al die zieke dingen en gedachtes vandaan? Veranderde je in zoiets als je zou gaan leven in het woud? Als dat het geval zou zijn, zou Kagami nooit of the nimmer in het woud gaan wonen. Stel je voor, dan zou ze met allemaal van die Akira types door het woud moeten dolen. Er zou niks meer van haar overblijven!

Kreunend wreef hij over zijn wang die volledig rood stond. 'nééééé, kagami, waarom sloeg je me?' Opeens schoot zijn staart omhoog en grijnsde hij breed. 'ooooow, je bent verlegen.' Met soepele stappen kwam hij haar kant op. 'hmmm, je weet toch dat je je niet hoeft te schamen voor mij.' - zijn ogen glinsterden speels - 'kennen we elkaar al niet lang genoeg misschien?' Teder en voorzichtig legde hij een losse haarlok uit haar gezicht achter haar oor terwijl hij diep in haar ogen keek. 'ik verplicht je te zwijgen; verplicht je te blijven staan en je zult precies doen wat ik je zeg' Zijn stem klonk warm maar bevelend. Even liet hij zijn ogen over haar lichaam glijden maar rap genoeg zodat ze het niet zag. Elegant legde hij zijn hand op haar heup waardoor spontaan zijn rechtmondhoek omhoog schoot. Hij bestudeerde haar gezichtuitdrukkingen. Wachte even af wat ze zou zeggen of doen en vroeg zich af of ze wel degelijk zich aan haar belofte zou houden.

De koude rillingen liepen over Kagami haar hele lichaam heen. Die woorden, de aanraking, alles gaf haar een verkeerd gevoel. Ze kreeg de nijging hem aan te vliegen en hem aan stukken te scheuren. Maar hij zou haar niet klein krijgen, ze moest en zou zich aan haar belofte houden. Anders zou zijn straf nog veel erger zijn.
Om zich in te kunnen houden beet ze hard op haar tanden en balde ze beide vuisten ongemerkt. Toch bleef ze gewoon zo staan, maar op haar gezicht stond irritatie duidelijk uitgedrukt.
Waarom leek de klok in slow motion door te tikken? Waarom leek alles haar vandaag zo tegen te zitten? Hadden de goden een hekel aan haar gekregen? Werd ze gestraft voor de slechte daden die ze allemaal gedaan had?

Akira glimlachte. Een onbeschrijf bare glimlach die vele gedachten verborg. Hij plaatste zijn hand in de hare en vouwde hun vingers in elkaar. Hij drukte zijn wang tege de hare en fluisterde zacht in haar oor. 'leer me dansen' Hij behield zijn glimlach, haalde zijn gezicht weg bij het hare en keek vragend in haar ogen. 'leer het me'