Kagami's penthouse

Kagami stapte de lift snel en vluchtig uit toen de deuren langzaam open schoven. Snel wierp ze een blik op de plek waar Kago meestal lag te slapen als hij alleen thuis was. Leeg... Vurig hoopte ze dat hij even niet thuis was. Gewoon even... poef! weg.
In de woonkamer en de keuken kon ze hem niet zien en het leek haar nogal stug dat hij in haar slaapkamer was, aangezien haar deur altijd dicht zat. Opgelucht haalde ze adem. Hij was dus niet thuis... Er was nog nooit een betere timing dan dit geweest.
'Goed, je hebt geluk, want ik heb gister opgeruimd... een soort van,' zei ze en keek even om zich heen. Het zag er nog aardig netjes uit voor haar doen. De vleugel was helemaal afgestoft, op de bank lag geen wasgoed meer en de afwas berg in de keuken was zo goed als verdwenen. In haar ogen dus netjes genoeg. En ze was hier toch nauwelijks, alleen als het moest, als ze een nieuw lied moest schrijven of iets dergelijks. Maar het liefst hing ze gewoon rond op straat.

Hij mompelde iets onverstaanbaar wat duidelijk maakte dat hij het had gehoort en liep toen direckt naar haar kamer in. Daar doorzocht hij wel zéér nieuwsgierig door haar kleren tot wanneer hij een bh had gevonden. 'Hé! deze zijn zelfs nog groter dan die van mijn oma!' Losjes hield hij ze voor zijn borstkas en liep de gang weer op om trots te tonen aan Kagami dat hij aan haar spullen zat.

Kagami voelde hoe haar wangen langzaam een rooie kleur begonnen ge krijgen. Wat dacht Akira wel niet dat hij aan het doen was!? Vroeger was hij al erg, maar hij leek nu wel twee keer zo kinderachtig te zijn dan 10 jaar geleden!
Kwaad griste ze de bh uit zijn handen, stormde haar kamer in, deed hem weer terug in de kast, liep de kamer weer in en draaide de deur op slot.
'Blijf van mijn spullen af,' zei ze nog redelijk kalm. Maar ze sprak veel kalmer dan ze eigenlijk was.

Akira glimlachte breed. Even leek het alsof hij braaf zou blijven staan maar dan sprijde hij opeens wijd zijn armen en legde die op Kagami heen. Ze had met haar rug naar hem gestaan dus waarschijnlijk had ze het niet verwacht. De top van zijn staart wiegde speels heen en weer terwijl hij zijn kin op haar schouder plaatste. 'Kagami... vertel me hoe ze stierf...' normaal gezien zou je van hem kunnen verwachten dat hij iets irritant zou zeggen om haar te ergeren maar nu was hij dood seriuus. Hij wilde weten hoe Kyoko stierf en de enigste persoon die dat kon zonder steeds te lachen was Kagami.

Kagami haar adem stokte bij het horen van die woorden. De plotselinge handeling was al even schrikken, maar dit zag ze zeker niet aankomen. Maar oké, ze zou het hem vertellen.
'De avond toen we terug naar huis toe liepen van een feest met de familie leek niet veel anders dan normaal. Wie waren ongeveer 7 minuten onderweg, nog geen 2 minuten van huis verwijderd. 2 minuten had het gescheeld...' zei ze en stopte even. 2 minuten... zo vervloekt weinig. Wat was in het gewone leven nou 2 minuten? Je ging nog niet eens 2 minuten naar de wc... en toch, waren die vervloekte minuten het einde geweest.
'Het was de avond vlak voor de nieuwe maan. Demonen waren krachtiger. Ze schoten tussen de straten door, een stuk of 8, misschien 9. Eerst gingen ze voor mijn ouders, aangezien zij volwassen waren, dus zij waren de grootste dreiging. Het ging zo snel, dat ze niet eens wisten dat het gebeurd was. Op slag dood... Toen gingen ze om Kyoko en mij staan. Kyoko was bang en huilde hard. Ik was kwaad en meer uit op wraak. De demonen vielen aan en ik vocht terug. Kyoko was nog versteend van angst en schrik, dus die kon alleen maar naar de lijken staren. Ik probeerde haar te redden uit alle macht... maar...' even stopte ze omdat ze de woorden niet meer kon vonden.
Het bleef toch moeilijk er over te praten, zeker met Akira. Hem kennende zou hij straks weer in lachen uitbarsten en haar voor zwakkeling uitmaken. Maar toch, kon ze beter het verhaal afmaken.
'Mijn wonden waren te erg om nog verder te kunnen vechten. Terwijl 3 bezig bleven met mij, vlogen de andere naar Kyoko toe, omdat ze bij haar toch vrij spel hadden. Daarna werd het zwart voor mijn ogen, ik weet niet wat er toen gebeurd is. Maar toen ik weer dingen gewoon kon zien, zat ik op mijn knieën naast Kyoko die nog maar net kon ademhalen. 3 demonen lijken lagen naast haar. Zwart en rood bloed lag overal op de straat en Kyoko zei dat ze er misselijk van werd. Ze sprak die laatste minuten zacht en moeizaam, maar toch sprak ze. Maar na 2 minuten was ze weg... dood...'
Na het woord "dood" viel er een stilte. Het enige wat je nog kon horen, was de klok die tikte en de stilte die moordend leek te zijn.

Akira keek droogjes op naar de klok. 'ne, hij staat verkeerd...' Hij liet Kagami los en liep er alsof er niks was gebeurd er naar toe om er wat aan te zitten prutsen. Wat hij maar beter niet had gedaan want de klok tikte nu helemaal niet meer. '...' Met een onschuldige, duidelijk schuldige grijns keek hij haar aan en stapte verstandig weg bij die klok. Echt de indruk dat het verhaal hem had geinteresseert leek het niet maar in gedachten zat hij er helemaal in verdiept. Maar daar was helemaal niks van zichtbaar, zoals altijd. Eigenlijk vroeg hij zich af wanneer de dag zou komen dat iemand dat kon zoals Kyoko.

Even keek Kagami hem onderzoekend aan en begon toen opeens te grijnzen. 'Je mist Kyoko, stiekem. Heeeeel stiekem, geef maar toe Aki,' zei ze, liep naar hem toe en begon hem in zijn wang te prikken. 'Ne ne ne ne ne ne?' zei ze snel en vaak achter elkaar, om hem een beetje gek te maken.
Ze kende Akira zijn geest wel, gedeeltelijk. Ze was heus niet achterlijk. Hij veranderde altijd van onderwerp als hij ergens over na moest denken. Hij was gewoon nog altijd datzelfde kind van vroeger. Dat wist hij zelf ook, maar zij wist dat ook maar al te goed, of hij dat nou leuk vond of niet.

Akira keek met grote ogen naar Kagami. Dit kwam vaag bekent voor. Alsof hij dit al eens eerder had meegemaakt. Ah, waarschijnlijk had ze dit vroeger ook al eens gedaan. 'Ne ne, Kagami... je bent zo aantastelijk vandaag' Droogjes duwde hij haar met zijn vinger tegen haar voorhoofd weg en keek naar zijn schoenen. 'zie je die vlek?' droogjes wees hij er naar en glimlachte. Het was opgedroogd bloed van 1 van zijn slachtoffers. 'maak het even proper' ^^

Geërgerd keek Kagami hem even aan, maar toverde weer een glimlach op haar gezicht in liep naar de keuken, om een doekje te pakken. 'Wacht maar...' zei ze zacht tegen zichzelf terwijl ze het doekje nat maakte.
Eenmaal vochtig genoeg, liep ze terug, bukte zich even, greep de voet van Akira vast en ging weer recht staan. Zijn been trok ze gewoon omhoog, zodat ze er makkelijker bij kon.
Natuurlijk hoopte ze dat hij zou vallen, dus deed ze er nog een extra schepje bovenop. 'Oi Akira, je moet je been wat meer strekken zodat hij wat hoger kan,' zei ze terwijl ze over de vlek heen wreef en trok zijn been nog wat meer omhoog.

Droogjes bleef hij overeind staan. Wat probeerde ze te doen? Hem laten vallen? Ze wist toch dat hij wat weg had van een kat.. dus wist ze toch zeker dat hij altijd op zijn (pootjes) voeten bleef staan. Hij duwde zijn been weer wat naar omlaag want zo lenig was hij nu ook weer niet. Dat zou ook maar pijnlijk zijn bedacht hij zich en kreeg kouwe rillingen bij de gedachte alleen al.

Toen ze klaar was liet Kagami zijn been los en gooide ze het doekje terug naar de keuken. Waar hij zou landen maakte haar toch niet zo veel uit. Helaas was hij niet op zijn bek gegaan, maar dat zou nog wel komen, een andere keer. Nu moest ze tijd zien te rekken, zodat ze minder voor hem hoefde te doen. Dan waren die 24 uur zo voorbij, toch?
Ze plofte met een zucht neer op de bank en zette met de afstandsbediening de tv aan, waarna ze begon te zappen. Misschien kon ze een film gaan kijken of zo, zoals lord of the rings... die duurde 3 uur ongeveer.

Akira kwam verveelt naast haar staan en legde zijn armen op haar hoofd. 'maak wat klaar voor me...' Vlotjes pakte hij de afstandbediening uit haar handen en zette zich in kleermakerszit neer in de zetel(bank). Soms kon Kagami zo saai zijn... Wat was er nu zo leuk aan die tv? het echte leven was tog veel leuker? Trouwens, hoe kon nu iemand in hels naam langer dan 10 minuten staren naar zo'n fel scherm.

Grommend stond Kagami op en liep ze naar de keuken toe. Ze zou wel wat voor hem regelen wat hij kon eten... Maar, hoe kon ze nou weten wat hij wilde, als hij daar niet wat preciezer in was? Bij die gedachte verscheen er een duivelse grijns op haar gezicht.
Nog geen vijf minuten later kwam ze terug, met een zak hondenvoer onder haar arm. Ze ging achter hem staan en gooide de helft van de zak leeg boven zijn hoofd.
'Anders nog iets?' vroeg ze en glimlachte zoetjes, veel te zoetjes voor haar doen.

Akira staarde nutraal voor zich maar bleef niet lang recht staan. 'ja, bij nader inzien heb ik niet zoveel honger, eet jij maar' Hij glimlachte terug op de zelfde zoete manier. Had ze nu echt gedacht dat hij dit zomaar zou laten geburen? Hij schudde zich even uit waardoor het gekletter van hondbrokken hoorbaar werd. Een aantal die nog in zijn kleren zaten wriemelde hij er uit en keek toen wachtend naar Kagami die verplicht de hondenbrokken zou moeten eten.

Kagami keek hem even geschrokken aan. Die zag ze niet aankomen... ze moest beter nadenken bij wat ze wel en niet kon doen, anders zou deze hele dag een regelrechte hel zijn, of misschien zelfs nog erger. Ze moest hier snel iets op verzinnen, want trek in hondenvoer had ze niet.
Maar, wacht eens... Akira had nooit gezegd dat ze daadwerkelijk dat hondenvoer moest eten.
'Oké,' zei ze en liep terug de keuken in, waar ze een zak chips uit de la trok. Daarna liep ze weer terug, maakte de zak open en begon er gulzig uit te graaien.

'ach weetje, ik heb me bedacht' hij graaide de chips uit haar handen en nam de chip die nog half uit haar mond steekte er gewoon uit en at hem zelf op. Droogjes wees hij naar de honden broken. 'kniel en eet' Weer nam hij een nieuwe chip maar drukte eerst de bel die er in had gezeten kapot.

Kagami haar ogen werden groot van verbazing. Wist hij dan echt niet van ophouden? Hoe ver wilde hij met haar gaan? En dan te bedenken dat er nog niet eens twee uur voorbij waren van die 24...
Koppig sloeg ze haar armen over elkaar heen en hief ze haar hoofd wat omhoog. 'Vergeet het maar, ik ga geen hondenvoer eten,' zei ze voordat het goed tot haar door drong wat ze net aan het doen was. Dat was dus de 2e mogelijkheid die ze mocht afwijzen. Nu had ze er nog maar één! En als ze die ook verspeeld had, wat zou hij dan met haar gaan doen? Ze werd misselijk bij de gedachten wat hij allemaal wel niet kon doen met haar, terwijl ze elke keer maar moest toelaten wat hij met haar deed.

Akira stak met een zelfvoldane grijns 3 vingers op waarvan hij 2 daarvan liet weg zakken. 'Kagami, ik zo die laatste toch maar goed bewaren' hij keek haar opeens heel seriuus aan. 'je weet maar nooit wanneer je het hars nodig zult hebben. De seriuuse blik verdween en een glimlach speelde weer op. In het paseren liet hij zijn staart traag over haar been glijden. Hij keek even om voor te weten wat haar reactie zou zijn maar verwachte weer zoals hij van haar gewoon was.

Kagami voelde tegelijk met de staart een koude rilling over haar rug heen lopen. Als reflex greep ze kwaad Akira zijn staart vast en kneep er hard in, voordat ze goed besefte wat ze eigenlijk aan het doen was.
Toch hield ze hem nog vast, voor het geval dat. Akira kon opvliegerig zijn als je aan zijn staart zat, maar als hij haar zou aanvliegen, kon ze altijd nog dreigen dat ze zijn staart af zou hakken of iets dergelijks.

Een kreet ontglipte zijn lippen dat echt iets weg had van een kat. Kwaad keek hij achterom en liet de klouwen van 1 hand tevoorschijn komen als dreigement. De grootste hekel die er maar was op deze wereld was dat mensen zijn staart vast pakten zonder waarschuwing. Het gaf hem kouwe rillingen en maakte hem gewoon nerveus.
Vroeger hadden kinderen zijn staart in brand gestoken toen hij zelf amper 4 jaar was. Misschien was het wel vandaar dat hij nu iedere keer fell reageerde zodra iemand hem onverwacht vast greep. Zelf herinnerde hij zich er niet veel van dus hij zou zeker niet bij de gedachte komen dat hij daardoor iedere keer zo nerveus geraakte.

Kagami liet Akira zijn staart langzaam tussen haar vingers wegglijden en keek hem met een uitdagende twinkel in haar ogen aan. Nu werden de rollen dus een keer omgedraaid. 'Ach, heb ik mister kitty-cat boos gemaakt?' zei ze alsof ze tegen een klein kind praatte, of beter gezegd, een kitten.
Grijnzend plukte ze aan een paar haartjes aan zijn oren en gaf hem een aai over zijn hoofd, alsof hij een straatkat was. Ze snapte ergens wel waarom hij het leuk vond als ze kwaad werd. Zij zelf zag er ook wel de lol van in als het andersom was. En hij zou toch niks tegen haar doen, niks ernstigs in elk geval, toch? En zo wel, zou ze zichzelf wel verdedigen. Ze had geen angst voor hem, hoewel hij wel zijn enge trekjes kon hebben natuurlijk.

Akira bleef haar nors aankijken. ZIjn klouwen trok hij weer terug in maar bleef op zijn hoede terwijl hij zijn staart rond zijn been wikelde. Kagami wist maar al te goed dat hij het niet graag had dat ze aan zijn staart zaten. Maar toch slaagde ze er af en toe weer in om hem hard te grijpen. Misschien moest hij de komende dagen met zijn staart uit haar beurt blijven. Zijn straart + Kagami = slecht plan. Hij boog zijn hoofd lichtjes waardoor kagami haar hand niet meer in aanraking kwam met warrige haar. Hij snoof de geur op richting keuken en liep er naar toe alsof er net niks was gebeurd. Hij snuffelde in kasten maar bleef staan bij de frigo. Daar haalde hij werkelijk bijna de helft van de koelkast leeg en vond uiteindelijk rouwe zalm. Hij greinsde meteen en was alles al vergeten wat er net was gebeurd. Het puntje van zijn staart zwiepte tevreden heen en weer.

Kagami keek toe vanuit de woonkamer met een brede grijns wat Akira ging doen. Ging hij vluchten en in een keukenkastje kruipen? Dat zou wel geestig zijn. Dan zou ze het kastje dicht timmeren, uit de keuken laten slopen en hem ergens diep in de kelders neer droppen. En natuurlijk de sleutel weggooien om niet te vergeten.
Maar toen ze de zalm zag en de blik die op zijn gezicht stond, vertrok haar grijns als sneeuw voor de zon. Dat kon niet goed zijn. En Akira had dan wel katten oren en een staart, maar ze zag hem er niet voor aan om een rauwe zalm te gaan eten.
Zacht en vluchtig vluchtte ze haar slaapkamer in, waarna ze de deur op slot draaide en met haar rug tegen de deur ging staan. Langzaam liet ze zich naar beneden glijden, terwijl ze naar het plafond staarde. Waarom had ze in godsnaam die weddenschap aangenomen? Op het moment leek het niet zo heel erg als Oboro gestorven was. Dan hoefde ze deze dingen tenminste niet te ondergaan.

Akira glimlachte scheurde de verpaking open en stak 1 van de zalmen in zijn mond. Voor de andere lappen zalm had hij volledig andere plannen. Droogjes liep hij met de zalm half in zijn mond naar Kagami haar kamer en klopte op haar deur. 'kagami, doe is open' het klonk half en en half duidelijk maar het was luid genoeg om te kunnen verstaan. Droogjes stond hij met 2 lappen zalm in zijn beide handen. Kagami mocht weigeren maar daarna zou ze werkelijk echt alles moeten doen wat hij zegt.