Het Kerkhof

Het gras kriebelde aan zijn staart terwijl hij gehurkt neer zat voor het graf van Kyoko. Zijn oren lagen plat naar achter terwijl hij met een schuin gehouden hoofd naar Kyoko haar ingekraste naam keek. Dus ze was dood... waarom voelde het dan niet zo aan? Bij andere graven hangt er altijd een doods en triest aura er omheen te cirkelen. Maar bij dit graf. Het had niks.. Het was net zo neutraal als de muur van een bejaardentehuis. Er was niks speciaal aan... Ergens geloofde hij gewoon niet dat Kyoko dood was. Het voelde gewoon niet zo aan. Akira draaide met zijn oren. Misschien was die witte wel niet dood en deed ze alleen alsof... tss, hij zou er niet vanop kijken als het uiteindelijk zo was... of iemand hielt haar geheizelt... misschien was ze het hier beu, is ze verhuist en denkt iedereen dat ze dood is.. wacht, dat was geen optie aangezien de demons uit het woud duidelijk hadden gezegd dat Kagami getuige was geweest... tenzij Kagami mee doet in het complot...

Langzaam en al slenterend ging Kagami over het kerkhof heen, alsof ze zelf een dooie was. Het voelde hier altijd zo... onbeschrijfelijk triest, treurig en negatief. Ze begreep donders goed waarom die demonen hier graag kwamen. Maar toch... als ze bij het graf van Kyoko was vond ze rust. Daar was het anders. Daar was de stilte, die op andere plekken hier zo akelig was, zo vredig en... fijn.
Toen ze aan kwam bij het graf, bleef ze verstijfd even staan. 'Wat doe jij hier? Moet je geen onschuldige mensen vermoorden en martelen, zoals gisteravond?' siste ze vijandig naar Akira, liep naar hem toe en trok hem aan één van zijn oren omhoog.
'Of kom je hier de sfeer nog meer verzieken?'

Akira kee op maar bleef op zijn gemak neer gehurkt zitten. 'ik kom me afvragen waarom jouw zusjes graf zo anders is dan de anderen... is ze eigenlijk wel dood?' Het kwam er gewoon uit. Direckt to the point. Anders zou het blijven knagen. Hij had al zo'n voorgevoel dat ze uit de lucht zou vallen en zou gaan uit brabbelen dat ze natuurlijk dood was... ookal vond hij dat hele conplot gedoe wel leuk...

Zonder nog maar een woord te wisselen, of echt na te denken, gaf ze hem een harde klap in zijn gezicht. 'Hoezo? Zie je dit ook al als een grote grap? Verklaar je me nu ook al voor achterlijk? Ik heb het zelf gezien. Zelf was ik er ook bijna niet meer,' siste ze en knielde voor het graf neer.
Kwaaier kon je haar niet krijgen. Dit was een nogal gevoelig onderwerp en Akira wist het alleen nog maar gevoeliger te maken. Wat dacht hij wel niet? 2 jaar lang was hij weg en opeens kwam hij zomaar weer uit de lucht gepoeft, waarna hij begon te praten alsof hij alles maar dan ook alles van haar wist.

'je bent achterlijk, das waar...' Hij pulkte aan wat aarde die korrelig los lag aan de rantjes van Kyoko haar graf. 'maar ik zei niet dat ik je niet geloof dat je haar niet hebt zien sterven... ah ja.. ik hoor het al.' Met een spronetje kwam hij overeind. 'je hebt je maandelijkse ketchup weer dus ik ga maar... bye'

Kwaad stelde Kagami zich recht en draaide ze zich een kwartslag naar hem toe. 'Wat verwacht je dan van me dat ik zou moeten zeggen?' riep ze bijna van woede. Toch wist ze haar stem wat te dempen, omdat ze toch nog altijd op een kerkhof waren. En dan kon je maar beter de dood niet wekken.

Akira keek weer achterom. 'hallo, dag Akira, alles goed? sorry van gisten om opeens op je te komen jagen. Maar ik ben demonjager geworden weetje?' Hij stelde zich verwijft en deed poging om haar naar te doen. Hij liet zijn blik naar beneden glijden pakte twee lege bloempotte hield ze voor zijn borstkas en trok een scheef gezicht. Eigenlijk was Akira nog steeds dat zelfde kleine kind van vroeger... alleen was het pervy gedoe en de moordlustigheid van een demon er bij gekomen.

Kagami haar handen begonnen nu al weer te jeuken. Wat was dat toch? Normaal gesproken kon niemand haar zo kwaad krijgen, maar Akira deed er nauwelijks moeite voor. Hoe deed hij dat toch?
'Ne, Akira... je bent al homo genoeg, dus je hoeft niet zo erg je best te doen om het te laten zien,' zei ze droogjes, in de hoop niet kwaad of agressief over te komen.
Was het eigenlijk veel veranderd in vergelijking met vroeger? Nah, niet echt. Akira gedroeg zich nog altijd als een klein kind en zij probeerde hem op verschillende manieren terug te pakken. Andere manieren dan vroeger... en nu waren ze met z'n tweeën, in plaats van met z'n drieën.

hij liet simpel weg de bloempotten vallen en klapte zijn handen schoon. 'waarom noem je me gay? je weet dat ik op meisjes val... het slaat nergens op...' Zijn oren stonden opeens recht en hij keek haar met een zeer doordringende blik aan. Hij kwam naar haar toe bleef even staan met die zelfde blik en kneep opeens in haar wangen. Hij duwde waardoor haar lippen samenwerden gedrukt. 'je hebt echt nog altijd die zelfde baby face!' droogjes bewoog hij met haar kaken waardoor haar lippen meebewogen. Hij probeerde haar een woord te laten articuleren wat aardig lukte. 'baaaabyyy faceee' Hij nam een toon aan waar je alleen maar tegen kleine baby's of kindjes tegen sprak.

Kagami duwde zich van hem af en wreef met een pijnlijk getrokken gezicht over haar wangen. 'Itai...' zei ze zacht en keek hem even met een vijandige blik aan, waarna ze zacht begon te grinniken. Eigenlijk was het gewoon net als vroeger. Er was niks veranderd.
Waarom zou ze steeds zo kwaad moeten worden? Ze kon best wel wat meer hebben en dat ging ze nu maar eens laten zien ook. Dingen waren veranderd en dat moest hij nu goed gaan inzien.
Opeens deed ze een stap naar hem toe en haakte ze haar arm om de zijne heen. 'Goed, als je klaar bent met je geouwehoer, ik wilde de stad in en genieten van mijn enige vrije dag van de maand. Ga je mee? als...' even stopte ze om het juiste woord te zoeken. 'ouwe vriend?' zei ze toen maar. Ze wist eigenlijk niet zo goed hoe ze dit moest doen, dus keek ze maar zoals ze meestal keek, met een open en vriendelijke grijns.

Meteen liet hij haar los toen ze ouwe vriend zei en legde zijn hand op haar hoofd toen ze begon te grijnzen. 'ne, geen koorts... raar.. ooo, wacht ik snap het. een val... stiekem ga je me ergens opsluiten tot na je vrije dag en dan ga je me inleveren...' Droogjes tikte hij tegen haar slaap. 'ik heb je dooor kagi-chaaan'

Kagami keek hem even schaapachtig aan en schudde haar hoofd. 'Weetje, daar had ik nog niet eens bij na gedacht... Maar nee, dat is zo saai weetje. Ik vang mijn demonen altijd fair and scair, ik geef ze kansen om te ontsnappen. Of, ik schiet ze gewoon voor de kop als ik het zat ben achter ze aan te rennen. Maar vandaag heb ik even geen zin in dat gezeik. Ik beloof het en ik houd me altijd aan mijn beloftes, dat weetje,' zei ze en maakte een soort buiging, waarna ze haar een V van haar vingers vormde en daar tussendoor spuugde.

'damm, je begint op je ma te lijken...' zei hij droogjes en liep toen mar alvast richting de poort. Het was leuk om op een kerkhof rond te hangen maar het begon rap te vervelen. trouwens, ze had hem toch uitgenodigd om naar het stad te gaan? wel, waarom zou hij nee zeggen?